Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Prokurator Alicja Horn tom I.pdf/125

kany szczegół urody, rys temperamentu, czy oryginalny ustrój psychiczny, który go pociągał.
 Nie umiał i nie chciał wyrzekać się tych powabów życia, które urobiło jego bujną naturę, intensywnego życia, wysysanego do ostatniego włókna.
 Przebrał się i pojechał do „Argentyny“.
 Wszystko było w porządku, wszyscy na swoich miejscach, w oczekiwaniu na publiczność, która niebawem zacznie napływać.
 Przejrzał zamówienia na stoliki i loże i powiedział kasjerowi:
 — No, dziś będzie ładne żniwo! Wszystkie loże zamówione i to nie przez byle kogo.
 — Ba — wyszczerzył zęby kasjer — a ile osób musieliśmy odprawić z kwitkiem. Telefonował dyrektor Szulc, później ten Radwan, co to ma Konie na wyścigach, jakiś cudzoziemiec, mecenas Łęczycki, inżynier Fum...
 — Co?! — przerwał Drucki — mecenas Łęczycki? Kiedy telefonował?
 — Może kwadrans temu.
 — I co? Chciał lożę?
 — No tak, panie dyrektorze, ale już były wszystkie zamówione. Później dzwonił pan Krupin...
 — Czekaj pan, do pioruna! Gdzie książka telefoniczna. Daj pan!
 Szybko przerzucał kartki katalogu. Znalazł numer i zadzwonił:
 — Tu mówi Winkler. Dobry wieczór panu mecenasowi.
 — ........
 — Podobno pan mecenas chciał dziś mieć lożę u mnie?
 — .....
 — Panie mecenasie, dla pana zawsze. Jakoś sobie dam radę. Pan będzie łaskaw. Zarezerwuję.
 — .......
 — Niezmiernie mi miło. Do zobaczenia.