Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Prokurator Alicja Horn tom I.pdf/140

 Załkind śmiał się również, ale niezupełnie szczerze i Drucki zrobił doń oko, jakby mówiąc:
 — No i opłacało się mnie zapraszać?
 — Ale! — uderzył się w czoło — byłbym zapomniał! Mam coś dla pani Luby.
 Wydobył pudełko i podał jej.
 — Boże, jakież to cudne! — zawołała — patrz, Tonia! Storczyki! Piękne! Jakież to śliczne teraz umieją robić imitacje! Pan pewno z zagranicy sprowadził, bo tu nie widziałam w żadnym sklepie. Wspaniała.
 Djadem przeszedł z kolei do rak Załkinda.
 — Oj! Luba!...
 — Co?
 — Poczekaj! — podszedł do lampy i krzyknął — Luba! — Co ty głupstwa gadasz!
 — Jakie głupstwa.
 Załkind położył djadem na stole i z groźną miną zwrócił się do Druckiego:
 — Co pan wyprawia, kapitanie! Jakże tak można! Przecie to oczy z głowy kosztuje! Luba! Oj, ty, głupia! Przecie to prawdziwe kamienie!
 Luba schwyciła klejnot i rozszerzonemi oczyma oglądała go ze wszystkich stron.
 — Takie zbytki — wyszeptała w zachwycie — takie zbytki. Boże mój. To conajmniej dwa tysiące kosztuje.
 — Dwa — przedrzeźniał ją mąż — ausgerechnet dwa? No, to już ja dam trzy i jeszcze na tem zarobię.
 — Co ty mówisz!... O, Boże... kapitanie! Jaki pan kochany!
 Drucki śmiał się.
 — Gdybym wiedział, że tylko jeden dostanę pocałunek, tobym może nie starał się znaleźć...
 Nie dokończył.
 Luba chwyciła go za szyję i raz po raz zaczęła całować.
 Druckiemu zacisnęły się szczęki, nieco zbladł i odsunął ją od siebie.