Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Prokurator Alicja Horn tom I.pdf/144

wień na stoliki i z radością znalazł na niej nazwisko mecenasa Łęczyckiego.
 Zadzwonił telefon.
 — Odbierz, mała — uśmiechnął się do Teci.
 — To jakiś profesor — powiedziała, odkładając słuchawkę — już drugi raz dzwoni.
 — Profesor?
 — Tak. Ale nazwisko mówi niewyraźnie.
 Dzwonił Karol. Nie ma dziś nic do roboty i chce przyjść do „Argentyny“.
 — Hurra! Czekam! — zawołał Drucki. — Ręczę ci, Karolu, że nie pożałujesz.
 Z szczególną werwą zabrał się do przeglądu lokalu. Cieszył się niezmiernie W przejściu zatrzymał signoritę Fiamettę:
 — Kaziu! Uważasz, będzie tu dziś mój serdeczny przyjaciel. Bardzo poważny pan. Profesor. Posadzę cię przy jego stoliku i musisz go rozruszać. Rozumiesz?
 — To nie pojedziemy razem?... — zapytała z zawodem w głosie.
 — Ach ty, głuptasku! Obiecałem, więc pojedziemy... Jego trzeba tylko rozruszać, żeby mu było wesoło. To stary nudziarz, a chcę, żeby się ubawił i nie naciągaj go, bo to mój przyjaciel. Pamiętaj!
 — Dam sobie radę — z przekonaniem kiwnęła główką.
 — I staraj się być... hm.. inteligentną, rozumiesz?
 — Zrobione.
 Drucki zatarł ręce. Ta mała szelma istotnie była tak sprytna, że niektórzy goście naprawdę wierzyli jej, że jest córką argentyńskiego arystokraty i że ukończyła Sorbonę. Umiała kilkanaście zdań francuskich, które zostawił jej w spadku jakiś dyplomata egzotyczny i operowała tym kapitałem bez zarzutu. Powinna zająć Brunickiego.
 Drucki sam czekał na niego w hallu. Przy każdym obrocie kołowrotu drzwi odwracał głowę