Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Prokurator Alicja Horn tom I.pdf/145

 — Dziś pewno jakie ważne goście będą? — zapytał port jer.
 — Dlaczego?
 — No, bo pan derektor osobiście.
 W tej chwili weszła Alicja z mecenasem Łęczyckim.
 Drucki witał ją rozpromieniony.
 — Jakże się cieszę! — ucałował z szacunkiem jej rękę i kordjalnie przywitał się z adwokatem.
 — „Argentyna“ — mówiła Alicja — działa kojąco na nerwy... A przytem... róże już zwiędły.
 Służba zdejmowała jej bobry, więc odpowiedział tylko wymownem spojrzeniem i w tym momencie ujrzał w lustrze wchodzącego Brunickiego.
 Przeprosił Alicję i przywitał profesora serdecznie:
 — No, brawo! Już zatrzymałem dla ciebie stolik przy samym ringu. Służba!
 Brunicki zdejmował futro i rozglądał się z pobłażliwem zdziwieniem, z jakiem rodzice przyglądają się zabawom dzieci. Wtem spostrzegł utkwione w sobie oczy Alicji i uśmiech ma jej twarzy.
 — Oho! — pomyślał i zapytał zaraz Druckiego, czy nie mógłby go lepiej umieścić gdzie w kąciku? Może są loże?
 Drucki był w kłopocie. Nie miał ani jednej wolnej loży. Nadto Alicja, niewiadomo dlaczego fiksowała profesora wyrokiem. Wziął go więc pod rękę, wprowadził na salę i póty perswadował, aż Brunicki zgodził się zająć zarezerwowany dlań stolik.
 — Owszem ładnie tu u ciebie — zaopinjował — tylko orkiestra gra zbyt głośno.
 — Oswoisz się, drogi Karolu, tylko oczywiście musisz nieco poprawić swój humor. Mam zaledwie kilka butelek autentycznego przedwojennego „Benedyktyna“... Czy może wolisz szampana?...
 — Nie, mój drogi — z uśmiechem odparł profesor