Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Prokurator Alicja Horn tom I.pdf/152

no był tak uprzejmy, że udzielił informacyj o moim nieszczęsnym mężu, Pawle.
 — Aha!... Tak, tak... przypominam sobie. Tak... biedak.
 — A drugi tytuł do mojej wdzięczności — ciągnęła Alicja — to pańskie piękne wykłady, które tak wzbogaciły mój umysł. O, to już dawne czasy. Pan profesor może przypomni, gdy mu powiem swoje ówczesne, panieńskie nazwisko: Żerańska...
 — Aha — uprzejmie skłonił się profesor — no, oczywiście, panna Żerańska. Naturalnie pamiętam.
 W rzeczywistości nie pamiętał wcale. Odprowadził Alicję i wracając na dół nagle przystanął:
 — Żerańska... No... tak... Żerańska...
 Nie miał pamięci do nazwisk, ale to przecież z jakiegoś powodu musiało mu się wgryźć w pamięć... Żerańska.
 Gdy zajął miejsce przy swoim stoliku, signorita Fiametta już tańczyła, a w loży na górze ujrzał Druckiego.
 Brunicki kazał sobie podać jeszcze jeden koktajl i zanurzając w nim słomkę znowu się zastanowił: — Żerańska?...
 Drucki siedział przy Alicji milczący.
 — Cóż — zapytała — nie zaaranżuje pan dziś zabawy?
 — Owszem.
 — Coś nowego?
 — Nie. Koty.
 Alicja przymrużyła oczy i
 — Jest pan lakoniczny.
 — Pani woli gadatliwość?
 — Dyrektorze — przechylił się do nich mecenas Łęczycki — robicie państwo wrażenie, jakbyście się pokłócili, czy co u licha? Dajcie spokój!
 — Przeciwnie, mecenasie — błysnął oczyma Drucki — pogodziliśmy się.
 Alicja podniosła kieliszek.