Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Prokurator Alicja Horn tom I.pdf/16

 — Aha... To właśnie on odkrył te, no, jakże... elektro...
 — Nerwony. Epokowe odkrycie — pokiwał głową profesor — biologja została przezeń pchnięta o olbrzymi krok naprzód.
 — Słuchaj, Karolu, odkądże ty zajmujesz się biologją?
 Profesor nagle drgnął. Jego blade policzki stały się niemal przezroczyste, palce zacisnęły się kurczowo.
 — Odkąd?... — powtórzył ochrypłym głosem — od tego dnia, kiedy jak szaleniec zacząłem chwytać się ostatniej nitki nadziei! Kiedy waliłem głową w próg wiedzy, błagając ją o potwierdzenie kłamstwa umierających ust, kłamstwa, w które wierzyć, znaczy dla mnie tyle, co żyć!...
 — Karolu, czyż znowu żądasz odemnie przysięgi!?
 — O, bądź przeklęta, bądź potrzykroć przeklęta!...
 Profesor zerwał się i wzniósł nad głową zaciśnięte pięści. Grube krople potu pokrywały jego czoło.
 — Karolu, Karolu!... Przecie wiesz, że strachu nie znam! Czyż kłamałbym ze strachu?!
 Profesor zakrył dłonią oczy i powiedział niemal szeptem:
 — Można też kłamać z... litości...
 Opadł na fotel i znieruchomiał.
 Zaległa cisza, tylko z kąta dolatywało mruczenie kota.
 Pierwszy odezwał się profesor:
 — Powiedziałeś, że cię nienawidzę. To prawda. Nienawidzę cię bardziej, niż sobie to możesz wyobrazić. Ale... zbyt głęboko tkwisz w mojej ranie, byś mi nie był najbliższy... Związała mnie z tobą... Ach, dajmy temu spokój... Twój niespodziewany przyjazd roztrząsł mi nerwy...
 Profesor przetarł szkła i sięgnął do kieszeni:
 — Potrzeba ci pieniędzy. Ile?