Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Prokurator Alicja Horn tom I.pdf/163

 — Już myje się, proszę pani.
 — To dobrze.
 Śniadanie zjadły razem.
 — Źle dziś wyglądasz, Alu — mówiła Julka — oczy masz smutne i jesteś blada.
 — Nic mi nie jest, kochanie. No ale na ciebie czas. Odwiozę cię do szkoły.
 Julka bardzo chciała zapytać, co się dzieje z doktorkiem, lecz intuicja jej mówiła, że lepiej tego tematu nie poruszać.
 Alicja odwiozła ją taksówką do gimnazjum i kwadrans po ósmej była już w sądzie. Miała tego dnia masę roboty i na dobitek, konferencję u prokuratora Martynowicza. Pomimo to nie mogła pozbyć się myśli o Winklerze.
 — Wypada jednak dowiedzieć się o jego zdrowie.
 Wreszcie koło czwartej zadzwoniła do „Argentyny“. Jakiś męski głos poinformował ją, że pan dyrektor nigdy o tej porze nie bywa, natomiast może jest u siebie w „Bristolu“.
 Tu w centrali powiedziano jej, że owszem, pan Winkler jest w swoim pokoju i połączono.
 Odezwał się wesoły głos kobiecy. Może to pomyłka?
 — Czy to numer pana dyrektora Winklera?
 — Tak — odpowiedział głos — czy mam poprosić?
 I nie czekając odpowiedzi głos zawołał:
 — Do ciebie jakaś pani...
 Alicja szybko położyła słuchawkę, odsunęła aparat, poprawiła kołnierzyk sukni i otworzyła następną teczkę z aktami.
 — Aha... sprawa Fabjana i Marjanny małżonków Jaczków o kradzież weksli...
 Ciemno już było i trzeba było zapalić lampę.