Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Prokurator Alicja Horn tom I.pdf/166

 Dlatego pojechał wprost do „Bristolu“, lecz tu Druckiego nie zastał i dowiedział się, że napewno „przed świtem dyrektor Winkler nie będzie w domu“.
 Profesor wrócił wobec tego do domu, przebrał się w smoking i pojechał do „Argentyny“.
 Druckiego zastał w świetnym jak zawsze humorze. Na czole nad skronią miał szeroką bliznę zaklejoną angielskim plasterkiem.
 — Cóż to — zapytał, wskazując na nią profesor — znowu ci przybyła jedna dziura w skórze?
 — A tak — zaśmiał się Drucki — znowu miałem małą awanturkę. Musi w tem tkwić jakaś tajemnica mego przeznaczenia. Dwóch rzeczy szukać nie potrzebuję: awantur i kobiet.
 Spostrzegł się, że powiedział to niepotrzebnie i spodziewał się wyrazu przykrości na twarzy Brunickiego, lecz ten powiedział, wzruszając ramionami:
 — Cóż chcesz. Lubisz i jedno i drugie.
 — Może i lubię. Kontentuję się tem, co los mi przeznaczył.
 Brunicki tym razem zajął lożę i poprosił Druckiego:
 — Wiesz co? Mógłbyś mi przecie jeden wieczór poświęcić i posiedzieć tu ze mną.
 — Dokuczyła ci monna Fiametta? — wybuchnął śmiechem Drucki.
 — Chyba nie dziwisz się temu? Zresztą gada wciąż o tobie. Temat ten widocznie jej bardzo odpowiada. Ja jednak wolę już mówić z tobą niż o tobie.
 — Z dwojga złego?
 — Z dwojga złego — potwierdził profesor.
 — No więc dobrze. Załatwię jeszcze kilka spraw i wrócę do ciebie. Czy... czy może dziś masz mi nareszcie wyjaśnić, czego odemnie żądasz?
 — Może... Czekam.
 — Za dziesięć minut będę.
 Zbiegł na dół, wydał kilka dysnozycyj, jeszcze raz przejrzał listę gości, zamawiających stoliki i zaklął.