Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Prokurator Alicja Horn tom I.pdf/17

 — Narazie... tysiąc wystarczy.
 — Proszę.
 — Dziękuję, Karolu. Mam nadzieję wkrótce ci oddać.
 — Mniejsza o to. Cóż zamierzasz robić?
 — Jeszcze nie wiem. Rozejrzę się. Narazie kilka dni w łóżku w hotelu.
 — A dokumenty masz?
 — Mam. Nazywam się teraz Jan Winkler... Ale już późno.
 — Pierwsza — potwierdził profesor, spoglądając na zegarek. Gość wstał.
 — Dowidzenia, Karolu.
 — Zaczekaj... chwilę. Nie chciałbym, byś odszedł tak zaraz... Nie proponuję ci, byś zamieszkał u mnie. Z wielu względów jest to niemożliwe...
 — Ależ, Karolu, ja bynajmniej nie miałem zamiaru...
 — Nie — przerwał profesor — wiem, że nie chciałbyś tego. Ale widzisz, nie znaczy to, byś nie miał mnie odwiedzać... Jestem piekielnie samotny, przeraźliwie samotny... Nie spytałeś, ani słówkiem, nie wspomniałeś o nim, a przecie może cię obchodzić jego los.
 Fakir zmarszczył brwi:
 — Mówisz o swoim synu?
 — Mówię o synu Wandy.
 Zaległo milczenie. Profesor Brunicki wpił się wzrokiem w twarz gościa i zaczął mówić jakimś bez-barwnym, monotonnym głosem:
 — Dorasta... Duży już jest... W ramionach niemal już całkiem tak szeroki, jak... ty... Ma takie same jasne, płowe, włosy i takie zmysłowe usta... I nozdrza rozdęte i oczy, ogromne niebieskie, oczy o fenomenalnych ciemno-złotych źrenicach... żaden okulista takich nie widział... A ja przecie znam aż dwie pary takich fenomenalnych oczu... Nie, nie dwie... to jest ta sama para...