Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Prokurator Alicja Horn tom I.pdf/179

 — Tak? Wobec tego oczerniają pana tu wszyscy.
 — Mnie oczerniają;
 — Pana, pana, kochany panie prokuratorze. Opowiadają, że pan aż chudnie z miłości do pani Horn.
 — Ja? Chudnę? — zaczerwienił się Martynowicz — chudnę, bo piję Karlsbad. A to gniazdo plotkarstwa...
 Krótkie silne pukanie do drzwi i wejście Alicji Horn, jak nożem ucięło spór.
 — Dzień dobry panom — przywitała się z uśmiechem i zaraz rozłożyła przed Martynowiczem jakieś papiery.
 Wchodząc, odrazu wyczuła, że między obu starszymi panami musiał zajść jakiś spór. Prokurator był czerwony, a prezes nerwowo skubał wąsy. Ze spojrzeń zaś, które ją spotkały, wywnioskowała, że mówili o niej, a była pewna, że nic złego.
 Nie było to zresztą dla niej nowiną. Doskonale zdawała sobie sprawę z tego, że podkochuje się w niej niejeden mężczyzna w sądzie. Jeżeli nie sprawiało to jej przyjemności, bynajmniej nie było też przykre. Zresztą nie unikała sposobności podobania się tak, jak ich nie szukała.
 Pozycja jej była coraz mocniejsza. Nie tylko w Pałacu Paców, nietylko w świecie prawniczym, lecz i w ministerstwie uważana była za jednego z najzdolniejszych członków prokuratury.
 Jeżeli w jakimkolwiek stopniu do wyrobienia tej opinji przyczyniła się jej uroda, nie martwiła się tem wcale.
 Przecie przedewszystkiem była kobietą, inną, niż większość, mądrzejszą, inteligentniejszą, niezależną w całem tego słowa znaczeniu, ale tem niemniej kobietą, a dopiero później prokuratorem, co — jak to udowodniła swoją półroczną działalnością —