Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Prokurator Alicja Horn tom I.pdf/187

 — Dałeś słowo, — nie ustępowała — że nie weźmiesz mnie... No więc, dobrze, dobrze... Ale nie odmawiaj mi swoich pieszczot... Przecież to wolno...
 — Luba, ja oszaleję! Czy ty nie rozumiesz?!...
 — Nic nie rozumiem, nic nie chcę rozumieć — tuliła się do niego — mój cudny, mój najsłodszy...
 Miał ręce gorące, jak płomień, a skóra jej, jak marmur była zimna. Miał wargi spieczone, a usta jej były soczyste i wilgotne.
 Ostry dzwonek telefonu obudził ich i otrzeźwił.
 Słuchawka drżała w ręku Luby i głos jej drżał: — Słucham?
 — .....
 — A, to ty?... Co chciałeś?
 — .....
 — Mały na spacerze. A ja zaraz wychodzę, bo przyszedł kapitan. Idziemy razem.
 — .....
 — Dobrze. I ja cię całuję. A nie spóźnij się na obiad.
 Drucki przetarł czoło, poszedł do jadalni, wypił duszkiem dwie szklanki wody i zapalił papierosa.
 Luba pocałowała go w usta i pobiegła ubierać się. Po kilku minutach zjawiła się gotowa.
 — Pani Lubo — zaczął Drucki, lecz ona mu przerwała:
 — Tylko nie morały, kapitanie, tylko nie morały!
 — Jednak...
 — Przecie to było takie niewinne, a takie cudne. Chodźmy, chodźmy.
 Zajrzała jeszcze do kuchni, wydała jakieś dyspozycje i zeszli na ulicę.
 Przed bramą stał długi popielaty, jak mysz, dwuosobowy samochód, lśniący świeżym lakierem.
 — Ach, jaki piękny samochód — zawołała Luba — ciekawam czyj to może być.
 — Cacko — potwierdził Drucki.