Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Prokurator Alicja Horn tom I.pdf/197

towej została ukryta pod chustką i dziewczyna wyszła.
 Rozejrzała się niezdecydowanie dokoła, wreszcie skierowała się pośpiesznym krokiem w stronę placu Kercelego. Drucki myślał, że tu się zatrzyma lecz nie — skręciła na Młynarską.
 Ulica była pusta. Szedł szybko, bojąc się ją stracić z oczu, gdyż niemal biegła.
 Zatrzymała się dopiero pod murem cmentarza i znowu się rozejrzała. Widocznie czekała, aż on przejdzie.
 — Panienko — zapytał — a nie wie panienka, która to może być godzina?
 — Nie wiem — odpowiedziała drżącym głosem — może ósma.
 Stanął o kilka kroków od niej i powiedział żartobliwie:
 — A to panienka nie boi się tak pociemku tu koło nieboszczyków?
 Odwróciła się odeń:
 — Niech pan mnie zostawi... Nie mnie bać się nieboszczyków — dokończyła szeptem.
 Drucki flegmatycznie zapalił papierosa, zgasił zapałkę i westchnął sentencjonalnie:
 — Z żywymi zawsze lepiej.
 — Jak komu.
 — Każdemu — zapewnił Drucki.
 — Idź pan swoją drogą — odezwała się nadspodziewanie opryskliwie i obrzuciła go smutnem spojrzeniem.
 — Rzucił?... — zapytał krótko po pauzie.
 Zakryła twarz chusteczką i zapłakała.
 — Z panienki to niemądra dziewczyna — pokiwał głową — rzucił ten, to będzie inny. Mało to mężczyzn... Jeszcze dla takiej młodej i ładnej... A może wróci...
 — A niech go piorun strzeli — wybuchnęła — niech go krew zaleje! Nie potrzebuję jego. Ani jego, ani nikogo! Odejdź pan, czego się przyczepił?