Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Prokurator Alicja Horn tom I.pdf/224

 Ze wzruszenia drżały jej usta, a oczy jarzyły się radością.
 — Nareszcie, nareszcie... Boże drogi — szeptała, kurczowo ściskając jego dłonie — a to wszystko przezemnie przez moją głupotę. Ty mi do śmierci tego nie darujesz....
 — Czego głuptasku, czego? — śmiał się, tuląc ją do piersi.
 — No tego, że ja włożyłam tę przeklętą paczkę do biurka, ale ja naprawdę nie myślałam...
 — Uspokójże się niemądrasku, najmniejszego żalu do ciebie nie mam. Tyle samo jesteś winna co i ja. Ale nie smuć się, bo już minęło. No, nosek do góry i daj pyszczka... Tylko poco robisz wydatki na kwiaty — pogroził jej palcem.
 — Na kwiaty? — zdziwiła się.
 Ruchem głowy wskazał biurko.
 — To nie ja — potrząsnęła głową.
 — Nie ty?
 Zbladła i powiedziała:
 — To Kazia.
 — Eee.... skądże.
 — Z całą pewnością. Gdy wchodziłam, na własne oczy widziałam, jak kładła tu te swoje kwiaty.
 Drucki nagle zmarszczył brwi. Uderzyła go myśl:
 — A może i morfina?...
 Tak, mogła tak samo wejść i położyć. Tylko w jakim celu? Zaniedbywał ją ostatniemi czasy, ale przecież był dla niej dobry, nie miałaby za co mścić się aż w tak łajdacki sposób.
 — Nie, nonsens — powiedział głośno.
 — Ależ to ona, sama widziałam — zapewniła Tecia, sądząc, że Drucki myśli o kwiatach.
 — Jakto? — zerwał się. — Widziałaś?
 — Widziałam. Układała je bardzo starannie.
 — A... kwiaty!... No tak — zaśmiał się — teraz do roboty.