Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Prokurator Alicja Horn tom I.pdf/226

 Z drugiego rozległy się oklaski. Zrazu samotne pociągnęły jednak za sobą inne, brawa przeszły w huk, napełniający salę. Pojedyncze okrzyki zmieniły się w ogólny hałas.
 Niektórzy mężczyźni powstawali i otoczyli Druckiego zwartem kołem. Pytania, zapewnienia, szczere uściski dłoni, a zdala uśmiechnięte zalotne oczy kobiet.
 Orkiestra rżnęła w ogólnym zgiełku fanfary. Służba z pełnemi rękoma zamarła w bezruchu, tłocząc się w drzwiach.
 Grabowski pochylił się do Justka i krzyczał mu do ucha:
 — Ma szczęście do ludzi nasz stary! Co!?
 Dancing grzmiał.
 Miauczenie udało się świetnie. Drucki wracał do gabinetu sam rozbawiony, jak nigdy, kiedy zobaczył oczekującą nań Kazię:
 — No, mała?
 — Ale ja muszę w cztery oczy — powiedziała dziewczyna, wskazując ruchem głowy drzwi, z za których rozległ się lekki klekot maszyny do pisania.
 — To, może jutro?
 — Nie, muszę dziś. Bardzo ważna sprawa.
 Drucki zamyślił się:
 — No, więc dobrze. Przyjdź za pół godziny. Wyprawię pannę Tecię do domu.
 Nie zastanawiał się nad tem dłużej. Podpisał przygotowane listy i zwolnił Tecię:
 — Dowidzenia mała. Idź do domu.
 — Mnie się nie śpieszy — spuściła oczy
 — Będę tu miał różne rozmowy, a roboty już niema. Dowidzenia i niech ci się aniołki przyśnią. Zobaczymy się dopiero jutro.
 Ostatnie dwa słowa wypowiedział z naciskiem. Nie chciał, by przychodziła teraz do hotelu. Napewno i on, a może i ona są teraz śledzeni.
 Przysiadł na parapecie okna, przeglądając ra-