Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Prokurator Alicja Horn tom I.pdf/230

dodała: — nic tu już po mnie, nic po wszystkiem.
 — No, jesteś młoda, ładna, zrobisz jeszcze zagranicą karjerę — powiedział, patrząc w okno.
 — Ścierka — odezwała się bezwdzięcznie.
 Odwrócił się zdziwiony:
 — Jaka ścierka?
 — Ja jestem ścierka, łachman... O, niech pan wie, że przez ten tydzień ja więcej zmądrzałam niż przez całe życie... Pójdę już — wzięła list z biurka — nie pożegna się pan ze mną?...
 Głos jej drżał.
 — Nie jestem tego warta, ale niech pan ot tak, przez litość...
 Podszedł do niej i pogładził ją po włosach, po policzku:
 Chwyciła jego rękę i przylgnęła do niej ustami
 — Jedź. A list lepiej wrzuć, jak już będziesz zagranicą. Ty przez Gdańsk, czy jak?... Wizę masz?... Pokażno paszport.
 Odskoczyła, jak oparzona.
 — Nie, nie, ja wszystko mam w porządku i wizy i papiery.
 Przyjrzał się uważnie i zrodziła się w nim podejrzenie.
 — Daj tu paszport! — kazał.
 — Dowidzenia! — zawołała i rzuciła się do drzwi.
 Jednym skokiem był przy niej, jednem szarpnięciem wyrwał jej torebkę. Przekręcił klucz w zamku, wyjął i schował do kieszeni.
 — Oddaj, niech pan odda — błagała.
 — Cicho! — huknął na nią.
 Otworzył torebkę: list, chusteczka, puderniczka, pomadka do ust i — mały czarny rewolwer.
 Drucki wyjął broń, podrzucił do góry, złapał za lufę w powietrzu i schował do kieszeni.
 Dziewczyna klęczała skulona na ziemi z głową