Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Prokurator Alicja Horn tom I.pdf/261

czemże się wyraża? Jeżeli mylę się, to niema wogóle miłości... To i ty mnie nie kochasz, chociaż nie zawahałaś się dziś popełnić przestępstwa, dla uratowania przestępcy...
 — Ty nie byłeś przecie winien — uśmiechnęła się i raczej odczuł jej uśmiech, niż mógł go dojrzeć w ciemności.
 — To prawda, nie jestem winien. Jednak ty nie wiedziałaś o tem.
 — Wiedziałam.
 — W jaki sposób? — zadziwił się.
 — Gdybyś istotnie był winien, wiedziałbyś, że masz w biurku tę paczkę z morfiną. A przecie otrzymałeś list, ostrzegający przed rewizją?
 — Ach... — uderzył się w czoło — więc to ty?...
 — Ja — skinęła głową.
 Zamyślił się i odezwał się po chwili:
 — Więc jednak... jednak ostrzegłaś mnie. Zatem wierzyłaś oskarżeniu, byłaś więc przekonana, że mam tę morfinę. A jednak...
 — Mylisz się. Byłam przekonana, że jesteś wciągnięty w pułapkę, że.... ty nie zrobiłbyś tego.
 — Może zbyt pochlebnie mnie oceniasz — roześmiał się cicho.
 — Cóż chcesz, intuicja... Intuicja...
 Zwarli się w długim pocałunku.
 — Muszę wyglądać strasznie — opamiętała się Alicja — która to godzina?
 Wydobył zegarek, nafosforyzowane wskazówki którego zbliżały się do dziesiątej.
 — Muszę pokój doprowadzić do porządku — zerwała się Alicja — zaraz mogą powrócić...
 — Kto? — zapytał.
 — Służąca i moja wychowanka. Tylko ulewie zawdzięczamy naszą samotność — zaśmiała się nieszczerze.
 Oboje czuli się teraz nieswojo. Alicja wyjęła z