Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Prokurator Alicja Horn tom I.pdf/269

gwizdał bez przerwy, dzięki czemu omal się nie zaciął brzytwą, wziął chłodną kąpiel, ubrał się.
 — Życie jest piękne! — zawyrokował i nagle uprzytomniwszy sobie wczorajszy wieczór, chwycił katalog telefoniczny, odszukał numer, spojrzał na zegarek:
 — Pół do ósmej, chyba już nie śpi.
 Zadzwonił.
 Odezwał się jasny, metaliczny głos.
 — Hallo!
 — Życie jest piękne, jak ty! — powiedział.
 Chwila ciszy, jakiejś ciepłej, pełnej niewymówionych słów ciszy i krótki okrzyk:
 — Wiedziałam!...
 — Czy pani moja pozwoli, bym po nią przyjechał?
 — Nie, nie... I to, poco „pani moja“?
 — A jak?
 — Trzeba sobie wymyślić — zaśmiała się — ja już wymyśliłam. Całą noc myślałam i mam.
 — Więc jak?
 — Boh!
 — Nie dosłyszałem?...
 — Boh! B, jak bajka, o, jak oszołomienie, h, jak... czwarta litera w słowie kocham. Boh!
 — Tak mnie nazywano, gdy byłem małym chłopcem.
 — A ty?...
 — Będę mówił: — moja Al.
 — Moja?... Nie rozumiem tego, zdawało mi się zawsze, że potrafię być tylko... swoją...
 — A teraz będziesz czyjąś, moja Al.
 — Tem lepiej dla mnie, jeżeli zdołasz mnie tego nauczyć.
 — Tem lepiej dla nas, moja Al. Będę wzorowym pedagogiem.
 — Al, to brzmi orjentalnie.
 — Nie. Na wyspie Waihu istnieje legenda, że