Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Prokurator Alicja Horn tom I.pdf/271

 — Widzisz — zaśmiała się — już muszę iść, a tak trudno położyć słuchawkę. No, dowidzenia!
 — Dowidzenia, moja Al.
 Podszedł do okna i przeciągnął się w słońcu:
 — Tak — pomyślał — ona jest, jak moje życie. Bujna, radosna i niebezpieczna... Czy radosna? Ach! Co tam!
 Należało pomyśleć o mieszkaniu. Trzeba przecie liczyć się z faktem, że ona nie może przychodzić do hotelu. A znowuż u niej ta jakaś wychowanka i służąca... Alicja musi liczyć się z opinją i to bardzo. Jest prokuratorem.
 Uśmiechnął się do siebie: do długiej galerji jego kobiet przybywa i taka, która jest prokuratorem.
 — Nie — zaprzeczył samemu sobie — to nie to, co tamte... Tu jest coś całkiem innego.
 Zabrał się do roboty.
 Znalazł ogłoszenie biura pośredniczącego w wynajmie mieszkań, rozmówił się telefonicznie, kazał podać swój wóz i zajechał przed biuro, zabrał agenta, który miał mu pokazać kilka mieszkań do wynajęcia.
 — Powiem panu krótko, o co mi chodzi — zaczął ruszywszy z miejsca w stronę Belwederu — muszę mieć dwa, ewentualnie trzy pokoje z łazienką...
 — I z kuchnią.
 — Nie. Kuchnia jest mi niepotrzebna.
 — Rozumiem, garsonjera, pied â terre...
 — Nic pan nie rozumiesz. Będę tam mieszkał. Słuchajże pan, do djaska: mieszkanie musi być przyzwoicie umeblowane, wygodne, słoneczne w ładnym i dużym domu.
 — Czy całe urządzenie będzie szanownemu panu potrzebne?
 — O, tak. Jestem Amerykaninem. U nas wynająć można mieszkanie w ten sposób, że wprowadzając się, trzeba mieć jedynie własną szczoteczkę do zębów.
 — O?! — zdziwił się agent.
 — Chodzi mi o coś zbliżonego.