Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Prokurator Alicja Horn tom I.pdf/42

 — Pan prezes jest zbyt łaskawy — powiedziała zdawkowo.
 — Bynajmniej. Słyszałem od pana ministra tyle pochwał dla pani, tyle uznania...
 Podał jej pudełko z papierosami.
 — Dziękuję panu prezesowi, nie palę.
 — Nie pali pani?
 W głosie prezesa zabrzmiało tak szczerze zdumienie, że zapytała:
 — Dlaczego pan prezes przypuszcza, że muszę palić?
 — Będę szczery, jeżeli pani pozwoli. Nie trzeba być szczególnie bystrym obserwatorem, by zauważyć, że naogół kobiety, obierające sobie zawód właściwy mężczyźnie, starają się doń upodobnić w ubiorze, w sposobie bycia. A przyzna pani, że już po kobiecie, która została prokuratorem można się spodziewać conajmniej palenia cygar — zakończył żartobliwie.
 — Słusznie, panie prezesie, ale tylko o tyle, o ile kobieta — jak to bywa najczęściej — wybiera sobie fach tradycyjnie męski, właśnie w celu upodobnienia się do mężczyzny.
 — Więc pani?...
 — Ja zaś przypuszczam, że w tem ich ustosunkowaniu się do kwestji jest mimowolne zaakceptowanie anachronizmu, że tylko mężczyzna jest zdolny być samodzielną jednostką. Schylają tem samem czoło przed szacownym przeżytkiem konwenansu, z którym pozornie walczą, a naśladując mężczyzn poprostu ośmieszają się.
 Prezes spojrzał na nią uważnie:
 — Zaciekawia mnie pani. Przyznać muszę, że poraz pierwszy spotykam się z podobnym punktem widzenia u niewiasty, która właśnie... Czy zechciałaby pani rozwinąć swój pogląd?
 — To wcale nie jest skomplikowane, panie prezesie. Sądzę, że kwestja płci nie może odgrywać roli w jakimkolwiek zawodzie. Jeżeli nawet chodzi o pracę