Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Prokurator Alicja Horn tom I.pdf/59

piękniejszych uczuć. O!... nigdy mu tego nie przebaczę! Nigdy!...
 Jej oczy wbijały się w oczy Czuchnowskiego, zdawała się do niego mówić, on jednak odczuwał, że jest tylko przypadkowym świadkiem tego wybuchu.
 — Ani razu — odezwał się cicho — nie wspominałaś mi dlaczego właściwie rozeszliście się z Pawłem?
 Alicja drgnęła.
 — Co?...
 — Nie mówiłaś nigdy, dlaczego rozeszliście się z Pawłem.
 — Rozeszliście się? — zapytała z ironją. — Nie, mój poczciwy przyjacielu, nie rozeszliśmy się. Porzucił mnie! Słyszysz?! Porzucił! Zaraz nazajutrz! Po jednej jedynej nocy, strasznej nocy!...
 Zakryła twarz rękoma i pochyliła głowę.
 Doktór siedział bezradny. Mój Boże! życie oddałby za to, gdyby mógł wyrwać z niej ten ból, którego tajemnicy nie znał. A pytać więcej nie śmiał.
 — Przeklęty, niech będzie przeklęty! — wymówiła przez zaciśnięte zęby.
 — Alu! Alu! Uspokój się! — prosił Czuchnowski — pomyśl, może on już nie żyje...
 — Więc niech pamięć jego będzie przeklęta!
 — Alu zapomnij o nim. Zobaczysz, znajdziesz wtedy, z czasem, przebaczenie w sobie... Masz teraz mnie...
 Niespodziewanie podniosła nań oczy i roześmiała się nerwowo:
 — Aha! Ciebie!...
 Czuchnowski skurczył się w sobie. Tyle lekceważącej pobłażliwości brzmiało w jej głosie.
 — Oczywiście, mam ciebie — mówiła, nie zmieniając tonu — zapewniam cię, że wystarcza mi to w zupełności. Ale wyobraź sobie, że kiedy Pawła spotkałam, miałam lat dziewiętnaście. Wówczas jeszcze, mój drogi, byłam niemądra, byłam tak niemądra, jak wszystkie kobiety, wówczas wierzyłam, że szczęściem mo-