Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Prokurator Alicja Horn tom I.pdf/67

 Od drzwi jeszcze kiwnął dłonią uśmiechniętej Kazi i wyszedł.
 Mróz był tęgi, śnieg chrzęścił pod nogami. W taksówce, do której wsiadł Drucki na roku Szpitalnej, zawarczał motor i szofer stracił dobre trzy minuty, zanim wóz ruszył.
 W hotelu było, jak codzień o tej porze, jeszcze zupełnie cicho. Drucki wziął letnią kąpiel, wytarł się ostremi ręcznikami, aż się zaróżowiła skóra, wypił kieliszek konjaku, nastawił budzik na dwunastą i położył się do łóżka.
 Zasnął natychmiast. Jego zdrowy organizm działał sprawnie na rozkaz i po pięciu godzinach pokrzepiającego snu z równą łatwością gotów był do życia najbardziej intensywnego.
 W ciągu godziny załatwił się z goleniem, myciem i garderobą i zadzwonił do Załkinda:
 — Czy jest pan Załkind?
 — A kto mówi? — zapytał kobiecy głos.
 — Tu Winkler.
 Odpowiedzią na to był wielki pisk w słuchawce.
 — Cóż u licha — pomyślał Drucki.
 — Kapitanie! Kapitanie! — wołał radosny głos kobiecy. — To ja! Luba! Dzień dobry, drogi kapitanie! Jakże się cieszę!
 — Pani Luba?! Aha! To świetnie! Dziś pani przyjechała?
 — Dziś, dziś rano, drogi kapitanie! Borys, Borys! Kapitan dzwoni! Co za szczęśliwy przyjazd, kapitanie, to dla mnie dobra wróżba: pierwszy telefon, jaki odebrałam to od pana! Właśnie od pana!... Popatrz, Borys, jakie szczęście! Myślałam, że z radości zwarjuję, jak tylko dowiedziałam się, że pan przyjechał do Polski!...
 W słuchawce rozległ się głos Załkinda:
 — Ona mi nie chce słuchawki oddać, co pan, kapitanie, wyprawiasz z moją rodzoną żoną!