Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Prokurator Alicja Horn tom I.pdf/72

że i masz rację, że trzeba mi jakichś nowych wrażeń.
 Drucki wziął go pod rękę:
 — Posłuchaj mnie, Karolu. Dobrze ci radzę. Przyjdź kiedy do mojej „Argentyny“.
 — Wystraszę ci publiczność swoją miną — uśmiechnął się profesor.
 — Niech cię to nie martwi.
 — Może i wybiorę się kiedykolwiek.
 — No, a teraz spieszysz do domu?
 — Tak...
 Zawahał się i nie patrząc na Druckiego zapytał:
 — Możebyś zjadł ze mną obiad?
 — Ależ z przyjemnością. Jeżeli nie zrobi ci to kłopotu, Karolu.
 — Bynajmniej. Zatem chodźmy.
 Drucki widział wewnętrzną rozterkę profesora i gwałt jaki ten musiał sobie zadać, by zdobyć się na to zaproszenie. Udawał jednak, że niczego nie spostrzega.
 Przed kliniką stała wielka, czarna limuzyna.
 — Cóż za wspaniały wóz! — zawołał Drucki i nagle wydało mu się, że już kiedyś to auto widział.
 — Podoba ci się? Owszem... To mój najświeższy nabytek.
 Szofer, tęgi drab w niedźwiedziem futrze wyskoczył i otworzył przed nimi drzwiczki. Profesor zwrócił się do niego:
 — No, jakże motor?
 — Jak dotychczas, proszę pana, pracuje doskonale, ale po trzech dniach trudno zmiarkować.
 — Kupiłem okazyjnie, używany ale jeszcze w bardzo dobrym stanie — powiedział Brunicki, sadowiąc się obok Bohdana — znasz tę markę?
 — „Reenclar“?
 — Tak, ośmiocylindrowy.
 — Dobry wóz, ale kosztowny w eksploatacji — zaopinjował Drucki — mój znajomy, pewien brazylij-