Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Prokurator Alicja Horn tom I.pdf/80

 Teraz dopiero zdobyła się na uśmiech:
 — Kapitanie...
 Jej głos drgał wzruszeniem.
 — Kapitanie... Jakże mi dobrze, że widzę pana i że... pan mnie widzi... Kwiaty, to od Borysa, zawsze mnie tak psuje na powitanie...
 Teraz dopiero Drucki zauważył Załkinda, siedzącego w fotelu i wpatrzonego w żonę, jak w słońce.
 Mocno podał mu rękę, mówiąc:
 — Jack! Słuchaj pan! Nigdy nie zostawiaj mnie sam na sam z twoją kobietą!
 Borys roześmiał się wesoło:
 — Nie boję się, kapitanie, nie nastraszy mnie pan sobą.
 — Do djabła, czyż jestem takim starym koniem!?
 — Starym... przyjacielem — podchwycił Załkind.
 — Ależ ona wypiękniała! Pani Lubo! To tak ma wyglądać poważna matka dzieciom? — wołał żartobliwie — nie, stanowczo Jack za bardzo mi ufa!
 — Za bardzo i mnie — roześmiała się Luba.
 — No, no! Moi państwo! — protestował z oburzoną miną mąż.
 — A gdzież wasz następca tronu?
 — Już śpi — rozczuliła się Luba — bardzo zmęczony był, biedactwo, ale muszę go kapitanowi pokazać, chodźmy, tylko na palcach.
 Wzięła Druckiego za rękę i wszyscy troje przeszli do dziecinnego pokoju. W białem łóżeczku spał snem sprawiedliwego szczupły czarny, jak smoła, chłopak.
 — Ładny? — zapytała matka.
 — Bardzo — potwierdził Drucki.
 — A podobny i do mnie i do Luby, prawda? — odezwał się Załkind.
 Bohdan chciał się przyjrzeć lepiej, więc Luba zapaliła jeszcze jedną lampę.
  — Tak czoło, włosy i nosek ma po matce, a usta