Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Prokurator Alicja Horn tom II.pdf/106

nagrodzi za dobre serce. Nie robiłabym ja tego, gdyby nie bieda. Ale co dziś akuszerka może zarobić. Służąca jaka najwyżej sto złocików da za poronienie, a od niektórej to i wyciągnąć nie można...
 — No, nie mam czasu — zmarszczył brwi Brunicki i chciał odejść, lecz znowu przytrzymała go za rękaw:
 — Doktorku, czy naprawdę już panu te dziewczyny niepotrzebne? Mam teraz u siebie taką, co akurat. W drugim miesiącu. I ładna jest. Szwaczka...
 Patrzyła mu w oczy z natarczywością.
 — Mówiłem, że nie. Jeżeli Bufałowa będzie miała jakąś inteligentną panienkę, to owszem, niech Bufałowa wrzuci kartkę, jak zwykle. Ale, powtarzam, musi być inteligentna i bardzo młoda.
 — Skądże ja taką wezmę — załamała ręce — dawniej to się i zdarzały, a teraz to doktorzy cały chleb akuszerkom odebrali. Ale jakby co było, to zawiadomie. Postaremu do Kurjerka?
 — Tak.
 Zapiął palto i nie oglądając się wsiadł do wozu.
 — Jakaś wstrętna baba — zauważył Piotr.
 — Jazda — rzucił szoferowi profesor.
 — Pan profesor każe do kliniki?
 — Tak. A panicza odwieziesz do domu. Zjem dziś obiad na mieście, bo mam pilną konferencję — wyjaśnił synowi.
 Piotr siedział w hallu z doktorem Kunoki. Rozmowa zeszła na zagadnienia okulistyczne. Spirytyzm, medjumizm, hipnotyzm. Piotr, który bardzo mało wiedział o tej dziedzinie, słuchał z zainteresowaniem i wypytywał doktora o szczegóły.
 W pewnej chwili Japończyk zapytał:
 — A pan nigdy nie był hipnotyzowany?
 — Nie, nigdy.
 — Wie pan, że to bardzo zabawne uczucie — zaśmiał się Kunoki — zresztą nie wiem, czy pan w ogóle jest podatnym obiektem do hipnozy?