Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Prokurator Alicja Horn tom II.pdf/11

 — Poza tym, chciałem cię zapytać, czy nie obawiasz się, że jesteś śledzony?
 — O, to wykluczone. Z jakiej racji?!
 — Więc mógłbyś też zająć się dostarczeniem nam nowej pacjentki?
 — Tam, do diabła! — zaklął Drucki.
 — Jak mam to rozumieć? Odmawiasz?
 — Nie odmawiam, do licha, tylko, czy nie uważasz, że wkrótce zmuszony będę porzucić wszelkie własne sprawy?!
 Brunicki pokiwał się w fotelu:
 — No, oczywiście, nie nalegam, byś się z tym śpieszył, chociaż doktor Kunoki gwałtownie potrzebuje nowej pacjentki, gdyż chodzi o bardzo ważną kontrolę pewnego eksperymentu. Powiedziałem też, że mógłbyś się tym zająć. Może się przecież zdarzyć, że zaobserwujesz potrzebny obiekt.
 — No, może się zdarzyć — niechętnie bąknął Drucki, rozgniatając niedopałek w popielniczce.
 — O to też chodzi... Zatem, doktorze — zwrócił się do wchodzącego Japończyka — pan Winkler podjął się wyszukania nam młodej blondynki.
 — Jeżeli pan taki uprzejmy — dorzucił doktor — wolałbym, by nie była szczupła.
 Drucki zaśmiał się sucho:
 — Możecie ją utuczyć, do stu piorunów!
 Chcieli go zatrzymać na obiedzie, lecz był tak zniechęcony do obu, że podziękował i odmówił.
 Zresztą, dopiero dziś przeprowadził się w Aleję Szucha i chciał jeszcze szczegółowiej zająć się urządzeniem mieszkania, gdyż o siódmej miał po raz pierwszy przyjąć u siebie Alicję.
 Pozatem wypadało wpaść bodaj na kwadrans do Załkindów, z którymi od dnia procesu nie widział się wcale.
 Pojechał na Nowolipie.
 Luby nie było w domu. Spotkał go Borys z kompresem na głowie.