Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Prokurator Alicja Horn tom II.pdf/113

Ta strona została skorygowana.

miał na to czasu, bo przecie jutro rano jadę do Warszawy, a gdy wrócę, może już będzie po humorach.
— Nie, Boh, wątpię. Byłabym ci wdzięczna, gdybyś wziął Julkę dziś na jakąś przejażdżkę i spróbował wybadać.
— Tego ode mnie nie wymagaj, Al — skrzywił się — nie czuję powołania ani na sędziego śledczego, ani na pedagoga. Zresztą obiecałem już pani Chełmińskiej, że ją dziś będę uczył prowadzenia auta.
Alicja spojrzała na niego z pod przymkniętych powiek i rzuciła lekko:
— To też jest... pedagogika. Ta pani Chełmińska nie odznacza się jednak pojętnością, bo już trzeci raz bierze lekcje...
— Nigdy nie prowadziła auta — wzruszył ramionami.
— A propos, czy wiesz, że i pani Chełmińska jutro jedzie do Warszawy? — zapytała Alicja.
— Wspominała o tem.
— Dziwny zbieg okoliczności.
Nic nie odpowiedział. Nie wątpił, że pani Chełmińska dla niego jedzie do Warszawy, bo nie zadawała sobie trudu ukrywania swojego zainteresowania dla jego osoby nawet w obecności Alicji. A i jemu bardzo się podobała. Wprawdzie nie z jej powodu musiał na kilka dni opuścić Hel, a w stolicy czekało nań sporo pracy w związku z jakimiś pretensjami podatkowemi do „Argentyny“, a jednak rad był, że i ta pikantna brunetka tam będzie.
Nie chciał się sobie samemu przyznać, lecz romans z Alicją zaczynał mu ciążyć. Jego wyobraźnia, wciąż szukająca nowych podniet, nużyła się w jednostajności nastroju, wprawdzie wciąż płomiennego i jednakowo nasilonego do ostatnich granic, lecz właśnie przez swą niezmienność powszedniejącego.
Nadto, od czasu wyznań Julki szczere uczucie sympatii i przyjaźni dla tej małej krępowało go w stosunku do Alicji, wytwarzając sytuację przykrą