Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Prokurator Alicja Horn tom II.pdf/121

 Brunicki chrząknął w słuchawkę:
 — Tak... no... więc czekam cię na obiad, drogi Bohdanie. Dowidzenia.
 Drucki położył tubę i zaśmiał się:
 — Już można hałasować? — zapytała Zośka, stojąca przy tachcie z rurą od odkurzacza w ręku.
 — Hałasuj, mała, ile ci się podoba.
 Przekręciła kontakt i odkurzacz zawarczał niskim tonem.
 Nachyliła się nad dywanem tak, że jej krótka, perkalowa sukienka w niebieskie paski odsłoniła nogi powyżej jędrnych muskułów, wiążących kolana, zresztą cała przylegała do skóry, wilgotnej od upału.
 — Zośka! — zawołał.
 Odwróciła zarumienioną twarz.
 — Czy ty wiesz, że jesteś ładna, psiakrew!?
 Wyprostowała się i wyszczerzyła szerokie białe zęby. Perkal był tak przezroczysty, że wyraźnie zaznaczały się przezeń dwie bronzowe plamy na dużych jędrnych piersiach.
 — A no ładna może, ale nie dla każdego.
 — Jakto nie dla każdego? — nieco zdetonował się.
 — A dyć nie dla pana, bo do pana to przed wyjazdem kudy ładniejsza pani przychodziła, a i ta, co u niej teraz na wsi pan przebywa, to tyż dla pana ładniejsza.
 — Chodź tu! — rzucił ostro.
 Bez wahania położyła rurę odkurzacza i zbliżyła się do krzesła przy telefonie. Wyciągnął rękę i zagarnął ją sobie na kolana. Nie opierała się, lecz siedziała jakoś sztywno. Przez jedwab pidżamy i cienką sukienkę czuł wilgotność jej skóry. Jego ręka, przesuwając się po nagich łydkach, również stała się wilgotna. Zapach jej ciała miał w sobie coś z zapachu czystej bielizny i czabrów, a skóra na szyi i twarzy pachniała mlekiem.
 Wpił się w jej usta.