Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Prokurator Alicja Horn tom II.pdf/122

 — Zaraz — odsunęła go lekko — zamknę odkurzacz. Szkoda prądu.
 Wstała i on wstał również. Wyłączyła kontakt i wyprężając ręce powiedziała:
 — Straszny gorąc! Żeby tak do Wisły!
 — Wykąp się w wannie — wycedził przez zaciśnięte zęby, zapalając papierosa.
 — O, nie... Gdzieżbym się ośmieliła.
 — Dlaczego? Proszę cię. Napuść sobie wody, tylko nie za zimnej, bo przeziębisz się.
 — Można? Naprawdę pan pozwala?
 — Ile tylko chcesz.
 — Bo ja nieraz, jak pana niema, to myślałam, żeby wykąpać się, ale bałam się. O, niech pan tylko nie myśli, że ja jestem brudna. Ja i tak myję się, a to dla chłodu.
 — Nie, nie myślę. Daj mi śniadanie i kąp się ile chcesz.
 — Dziękuję, bardzo dziękuję! — zawołała z wprost dziecinną radością i w ciągu kilku minut podała mu kawę, poczem znikła.
 Spróbował kawy, była gorąca. Zbliżył się do okna. Termometr w cieniu wykazywał trzydzieści siedem stopni. To upał!
 Z pokoju kąpielowego dobiegł uszu plusk wody. Drucki przymknął oczy, wahał się chwilę i nacisnął klamkę drzwi pokoju kąpielowego. Były otwarte.
 Dziewczyna stała naga w niszy prysznicowej, wśród gradu kropel, otaczających ją zewsząd. Ręce oplotła na karku, poddając twarz i piersi bezpośredniej sile natrysku. Oczy miała zaciśnięte, a szum wody zagłuszył kroki Druckiego.
 Spostrzegła go dopiero po dłuższej chwili, gdy stojąc o dwa kroki od niej, zaklął:
 — Psiakrew!
 — Ojej! — krzyknęła i natychmiast przysiadła, zakrywając rękoma piersi, lecz jednocześnie podnosząc nań roześmiane oczy.