Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Prokurator Alicja Horn tom II.pdf/124

 — Dowidzenia, mała!
 — Dowidzenia panu... ale...
 — Ale co? — zatrzymał się w progu.
 — Ale na noc to chyba... nie przyjdę... Bo plotkowaliby... Aż jutro rano?
 — Dobrze. Rano! Im wcześniej, tem lepiej.
 — A pan... pan... dziś nie pojedzie na wieś do tej pani?...
 — Za żadne skarby — zaśmiał się.
 — To dobrze. Dowidzenia.
 Odprowadziła go roziskrzonem spojrzeniem.
 Drucki zatrzasnął drzwiczki auta i, zerknąwszy ku swoim oknom zobaczył wychylającą się zza firanki Zośkę. Powiał ku niej ręką i ruszył dobrym gazem.
 Na Dębowej otworzył mu furtkę mrukliwy brodacz i oświadczył, że profesor jeszcze nie wrócił z kolei.
 — Skąd?
 — No, z dworca. Przecie syna odprowadza.
 — Syna? — stanął, jak wryty, Drucki.
 W tej chwili wszedł do przedpokoju doktór Kunoki.
 — A, jakże się cieszę! — zawołał z tym żywszym, niż zwykle uśmiechem, którym zawsze witał Druckiego — no, proszę, proszę, profesor niedługo przyjedzie. Cóż pan porabia?
 Drucki w kilku zdaniach opowiedział, że był na Helu i nawet miał tam wrócić, ale go coś „ukąsiło“ i nie wyjedzie.
 — A co to, Antoni mnie powiedział, że podobno Piotr tu był?
 Kunoki skinął głową.
 — Karol go sprowadził na stałe ze Szwecji?
 — Nie. Pan Piotr chciał poznać Polskę. Teraz jedzie do Zakopanego, do Krakowa i dalej, ale wróci tu jeszcze. Prosiłbym — dodał po pauzie, — by pan nie zdradzał się przed profesorem, że mu o tem powiedziałem.