Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Prokurator Alicja Horn tom II.pdf/23

Minęło wszystko bez śladu, bez najmniejszego śladu.
 Uśmiechnęła się blado i wydobywszy z torebki notes i ołówek, napisała:
 „Bardzo ładna bajeczka“.
 — No, słuchaj, powiedz pani, że to nie bajeczka.
 — Upewniam panią — odezwał się Drucki niepewnie.
 „Pański przyjaciel nie ma talentu do kłamstw dydaktycznych“ — napisała.
 Brunicki roześmiał się i podał notes Druckiemu. Ten zrobił bardzo zakłopotaną minę i powiedział:
 — Cóż możemy poradzić wobec pani przenikliwości? Poddaję się... Hm... ale to chyba nie podrywa wiary pani w skuteczność recepty profesora? Ja święcie wierzę, że on się w tych rzeczach nie myli.
 Skinęła głową i napisała:
 „Wierzę w receptę, lecz nie wierzę, by mnie pomogło“.
 — Dlaczego?
 „Bo ja się bawić nie potrafię“ — napisała po chwili wahania.
 — Plotki, proszę pani — oburzył się profesor. — Będzie się pani bawiła, aż miło. To już proszę nam zostawić...
 Spojrzała zdziwiona na obu.
 — Mówię „nam“ — wyjaśnił profesor — gdyż obawiam się, że taki nudziarz, jak ja, nie potrafiłby nikogo rozweselić. Dlatego poprosiłem pana Winklera, by mi pomógł. Chyba nie weźmie mi pani tego za złe?
 Z uśmiechem wzruszyła ramionami.
 — Musi mi pani przyrzec tylko jedno: dobrą wolę i stosowanie się do moich wskazówek. Czy dobrze?
 Potwierdziła skinieniem głowy.
 — No, to już jestem spokojny. Wobec tego dziś zrezygnujemy z badania i odwieziecie mnie państwo do domu.
 Zgodziła się z rezygnacją.