Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Prokurator Alicja Horn tom II.pdf/43

oddać do pralni chemicznej. Rozumiesz?
 — Rozumiem.
 — I nie ma tu nic do ukrywania. A że mi okazałaś swoje dobre serce, to pozwól, że i ja tobie je okażę i weź to na cukierki.
 Wahała się sekundę i potrząsnęła głową:
 — Nie.
 — Dlaczego nie? — zirytował się.
 — Bo i pan mnie też okazał dobre serce — zarumieniła się — ot, jesteśmy na kwit.
 Zakręciła się na pięcie i wybiegła.
 Drucki siedział i palił papierosa. W skroniach czuł wyraźne uderzenie pulsu, a w nozdrzach zapach skóry, świeżej, gładkiej skóry, pachnącej mlekiem.
 — Może jeszcze nie śpi — powiedział głośno.
 Zerwał się, wziął słuchawkę telefonu i wymienił numer Alicji, lecz rzuciwszy okiem na zegarek, zawołał:
 — Nie, proszę pani, nie! Proszę nie łączyć! Pomyliłem się.
 — Więc który numer pan chce? — zapytała telefonistka.
 — Ja, proszę pani, pomyliłem się nie co do numeru, tylko co do godziny! — zaśmiał się.
 — Aha, że tak późno?
 — Właśnie. Zapóźno się namyśliłem.
 Zaśmiała się zalotnie:
 — A pan do kobiety dzwonił?
 — Tak, moja pani. A tymczasem już jest po trzeciej, ona oczywiście śpi i będzie zła, że ją budzę.
 — Niech się pan nie boi. Nie będzie zła. Żadna kobieta o to się nie pogniewa. Chyba, że...
 — Chyba że ten, kto dzwoni, jest stary i brzydki? — podchwycił.
 — A no tak — zaśmiała się.
 — A widzi pani! Ja właśnie jestem bardzo brzydki i mam wielką siwą brodę.