Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Prokurator Alicja Horn tom II.pdf/62

tem tkwił zakaz dla niego wręcz niedorzeczny. Nie zdradzał, lecz nie był wierny.
 Panie wyjeżdżały o siódmej. Odprowadził je na dworzec i umieścił w przedziale. Po krótkich pożegnaniach i zapewnieniach, że wyjedzie jutro rano, stał na peronie i powiewał kapeluszem. Póki z oddali odpowiadała mu chusteczka Julki, myślał o niej i o Alicji. Gdy jednak na przestrzeni pociętej niezliczonymi rozwidleniami szyn, pozostał tylko uchodzący i malejący punkt pociągu, z obłoczkiem rwącego się dymu — zapomniał o wszystkiem. Słyszał tylko dźwięk szyn, widział tylko ich nieskończoność.
 Ogarnął go dziwny niepokój, niezrozumiałe uczucie, że czegoś zaniedbał, o czemś zapomniał, że spóźnił się i trzeba śpieszyć...
 Przetarł czoło i wolnym krokiem zawrócił.
 Przed nim leżało nieruchome, codzienne, rytmem ustalonych godzin pulsujące, miasto.
 Omal nie potknął się o chudego wyrostka, tkwiącego na skraju peronu. Stał z rękoma w kieszeniach wyłatanych spodni, z pod nasuniętej na czoło czapki patrzały czarne oczy wzdłuż torów, roztapiających się we mgle.
 — Nostalgja — uśmiechnął się smutno Drucki i zatrzymał się.
 — Co, przyjacielu — zapytał — chciałoby się w świat?
 Chłopiec obrzucił go roztargnionem spojrzeniem, podciągnął porcięta i splunął cienką strugą śliny daleko...
 Drucki zaśmiał się. Poczuł nieprzepartą chęć dopomożenia temu wyrostkowi o chudych, opalonych policzkach do spełnienia jego marzeń.
 — Słuchaj, przyjacielu, a gdybyś miał forsę, dokądbyś pojechał?
 — Odczep się pan, co panu do tego?.
 — Głupiś, bracie, weź!
 Chłopiec dopiero po chwili wyciągnął rękę po