Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Prokurator Alicja Horn tom II.pdf/67

wyszliśmy cało, są na nas wściekli. Tak, panno Julko, tacy są ludzie. Nie brak im współczucia, ale tylko dla nieboszczyków.
 Śmiali się oboje.
 — A powinni mi podziękować za silne wrażenie — mówił — chodzą do kina, by je przeżyć w bezpiecznym fotelu i płacą za to pieniądze. Oczywiście myślą, że jest to zwykły fotomontaż i dlatego nie przeżywają większej emocji. Pokazałem im tedy, jak to wygląda naprawdę.
 — Czyżby, panie Janku, w filmach robiono to też naprawdę?
 — Nie zawsze, ale często. Widzi pani, moja mała, że mam w tem niejaką wprawę. Nabrałem jej właśnie w Hollywood.
 — Pan był aktorem filmowym?! — zawołała z entuzjazmem.
 — O nie, do tego nie mam żadnego powołania. Poprostu zastępowałem sławnych aktorów wówczas, gdy zdjęcia wymagały pewnego ryzyka, a ci bali się o swoją skórę. W Hollywood jest ponad tysiąc osób, zarobkujących na takich zastępstwach.
 — I pan dla zarobku?
 — Po części dla zarobku, po części dla sportu. Takich gipsów, jak ten robiłem ze dwadzieścia, nie licząc prób. Ale jestem stary osioł, pewno napędziłem pani porządnego stracha, moja mała?...
 — Pan?... O! Panie Janku! — głos jej drżał.
 — Nie bało się maleństwo?
 — Z panem... — wyszeptała — z panem niczego się nie boję...
 Nie odpowiedział i tylko jego uśmiechnięte, złocące się oczy migotały jasnemi błyskami.
 Julce uciekła krew z twarzy.
 — Jedźmy — wymówiła, nie poruszając wargami.
 — Dobrze, jedźmy.
 Woda w morzu była jeszcze zimna i niewiele