Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Prokurator Alicja Horn tom II.pdf/71

 Istotnie, wychyliła się jeszcze raz z wody i znowu znikła.
 — Mój Boże! Mój Boże! — powtarzała Julka.
 Obok niej zebrał się tłum ciekawych. Jeszcze trzej czy czterej mężczyźni rzucili się do wody. Motorówka, przepływająca o dobre dziesięć minut drogi do miejsca wypadku, zmieniła kierunek i waliła pełnym gazem ku czerwonej plamie żółwia, kołyszącej się na fali.
 Lecz oto pan Janek dopłynął. Jego nogi opisały łuk w powietrzu i znikł.
 Długie sekundy oczekiwania... Niewypowiedzianie długie... I oto na powierzchni ukazuje się on, a obok szafirowa czapeczka Alicji.
 Julka słyszy za sobą urywane, podniecone głosy:
 — Uratowana!
 — To jeszcze nie wiadomo.
 — On nie może płynąć prędko.
 — Nic jej nie będzie...
 — Życzę panu, żeby pan bez ciężaru umiał pływać z taką szybkością!
 — Gdybym ratował swoją kochankę, może bym i ja potrafił.
 — Lekarza!
 — Gdzie doktór Łoziński? Był tu!
 — Nie widziała pani? Popłynął ratować!
 — Tak, tak! O! Patrzcie, podchwytuje ją z drugiej strony.
 — We dwójkę idzie im lepiej.
 I rzeczywiście, oto już dopływają, pan Janek z doktorem Łozińskim wynoszą ją na piasek. Tłum rozstępuje się, by otoczyć ich zwartym kołem. Julka pozostaje poza niem. Widziała jej zwisające ręce i twarz, strasznie bladą... Boże!
 Gwar zmieszanych głosów. Wszyscy coś radzą, każdy zna niezawodny sposób. Julka staje na palce. W środku kręgu doktór i pan Janek, pochyleni... Sztpiene oddychanie... Masaż... tak... tak... gwar się