Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Prokurator Alicja Horn tom II.pdf/79

traci się przytomność, jeżeli wogóle nie wyskakuje się prosto do nieba. Wyskoczyliśmy wszyscy, ale nie wszystkim udało się...
 — Zawracamy — ostro przerwała Alicja — niech mi pan powie, która godzina?
 — Co? — jakby oprzytomniał Drucki. — Aha, dwadzieścia po dziesiątej.
 — No, to już czas zawrócić. Czy pan sądzi, że po wczorajszym nie zaszkodzi mi pływanie?
 Drucki wyraził przekonanie, że nie i zapowiedział, że będzie towarzyszył Alicji. Julka zauważyła, że uczuł się dotknięty narzuconą zmianą tematu i że Alicja zrobiła to demonstracyjnie, bo przecież sama ma n ręku zegarek.
 Dlatego, gdy wrócili do „Godivy“, Julka przebrała się w rekordowem tempie, dzięki czemu znowu zyskała kilka minut „sam-na-sam“ z panem Jankiem.
 — Jestem szczęśliwa — powiedziała — że dziś jest duża fala.
 — I ja to lubię.
 — O, ja myślę o popołudniu... Pojedziemy autem, prawda, panie Janku?
 — Pojedziemy. Pojedziemy dziś aż nad granicę Tucholskiej Puszczy. Podobno jest tam bardzo ładnie.
 — Tak, i nikt nie będzie mi przeszkadzał słuchać pana!
 Chrząknął i nic nie powiedział.
 — Nie rozumiem Ali — mówiła jakby do siebie — jej dzisiejsze zachowanie się robiło takie wrażenie, jakby... Dlaczego ona jest taka oschła?... Wyglądała tak, jakby...
 Na schodach rozległy się kroki Alicji i Julka zamilkła.
 Dął silny, północno-zachodni wiatr, rozwiewając ich płaszcze kąpielowe. Na plaży było jeszcze niewiele osób. Morze huczało. Jak okiem sięgnąć, zorane w olbrzymie bruzdy, zapienione na grzbietach fal, zdawało się gniewne, ponure, zbuntowane.