Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 01.djvu/23

—   21   —

 — Wybacz mi, Karlosie. — Chciałam być choć przez krótki czas szczęśliwa... Nagle przerwała. Zauważyła kasetkę w ręku doktora.
 — Co to, przyszedł pan na operację?
 — Ach, byłbym zapomniał. Oszukano panią. Ojcu pani grozi niebezpieczeństwo. Operacja ma się odbyć o ósmej.
 — Matko święta! O, Karlosie, ratuj! zawołała w panicznym strachu. W największym pośpiechu udali się do zamku. Drzwi jednak do apartamentów hrabiego zastali zamknięte. Z wewnątrz dolatywał ich głos starego hrabiego. Raz... dwa... trzy...
 — Chloroformują go — krzyknął Zorski. Czy pani pozwoli użyć siły?
 — Rób pan wszystko, byleby ocalić ojca.
 W tej chwili doktór uderzył nogą raz i drugi w drzwi.
 Trach! Z hukiem wyleciały z zawiasów.
 Hrabianka i Zorski wpadli do pokoju, lecz tu stanął przed nimi Alfons.
 — Co ty tu robisz? — spytał Różę. Jakim prawem weszłaś do ojca w chwili, kiedy ma być operowany?
 — Mam takie same prawo jak ty. Kocham ojca i nie pozwolę na operację, dopóki doktór Zorski nie zbada go.
 — Sprowadziłaś obcego doktora?! Co za samowola, mamy swoich lekarzy!
 Precz mi stąd!
 Słowa te skierowane były do Zorskiego. Ale doktór nie poruszył się nawet.