Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 02.djvu/13

—   43   —

 — Tam, gdzie jest chory, rozkazuje doktór — rzekł Francas groźnie.
 Służący wahał się. Ton, jakim mówił do niego Francas, nic dobrego nie wróżył.
 — Spróbuję — mruknął po namyśle i wszedł do hrabiego. Po chwili wrócił ze słowami:
 — Pan hrabia prosi.
 — A widzicie! — zawołał Francas z triumfem.
 Gdy drzwi się za nimi zamknęły, lokaj mruknął?
 — Żebyście pękli! Z wami to tylko kłopot i utrapienie.
 Lekarze tymczasem weszli do hrabiego.
 Złożyli mu głęboki ukłon, choć hrabia nie mógł tego widzieć.
 — Siadajcie, panowie — rzekł gospodarz słabym głosem — słyszeliście chyba, że potrzebuję spokoju. To, że panów przyjmuję, proszę uznać za dowód szacunku i sympatii, jaką żywię względem panów.
 Lekarze skłonili się raz jeszcze.
 — Czym mogę służyć, sennores?
 — Jaśnie wielmożny panie hrabio — zaczął Francas — proszę nam wierzyć, że sprowadza nas tu tylko troska o zdrowie pana hrabiego. Słyszeliśmy, że zalecono panu zupełny spokój, ale wiemy, że stan pana hrabiego jest groźny, więc pośpieszyliśmy zaofiarować swoje usługi.
 — Dziękuję panom — odpowiedział pan de Rodriganda — jestem niezmiernie panom zobowiązany za troskliwość, ale nie widzę żadnych powodów do obaw.
 — Łaskawy pan hrabia pozwoli — wtrącił doktór Millanos z Kordoby — choremu często się zdaje, że mu