Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 03.djvu/10

—   72   —

 — Ba, niewiele brakło, ale im uciekłem.
 — I pozwolili ci uciec? Nie pilnowali cię wcale?
 — Sami mnie wypuścili..
 — Nie może być!
 — Naprawdę. Ten stary notariusz sam mnie wyprowadził do lasu.
 — To dopiero! — zdumiał się Juanito — opowiedz, jak to było.
 Henrikard opowiedział dzieje swego krótkiego pobytu na zamku, po czym spytał:
 — A co ty robisz?
 — Widzisz przecie: czekam na podróżnych
 — Sam jeden?
 — Tak.
 — Dlaczego nie wracasz do kapitana?
 — Bo już mam dosyć jego rządów. Teraz będę pracował na własną rękę.
 — Przecieżeś mu przysiągł wierność.
 — Też mi ważna przysięga, złożona hersztowi zbójów! Nie obowiązuje mnie ona wcale!
 — Tak myślisz? — zastanowił się Henrikard.
 — Naturalnie.
 — I zamierzasz tak sam jeden sobie radzić?
 — Przyłącz się do mnie, wyszukamy paru morowych chłopaków i utworzymy nową bandę.
 — Kapitan zabije nas, jak się o tym dowie.
 — Boisz się? Idź więc do innego. Ściągnie ci paręset dukatów za to, żeś nie zabił tego Polaka.
 — Prawda, ale jednak tak nie można...
 — Ależ ty głupi, Henrikandzie, aż wstyd! Nie można? Czemu to nie można? Czyśmy niewolnicy jego, czy co? Wziął za zabicie tego doktora tysiąc dukatów,