Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 13.djvu/13

—   359   —

jej prawdziwie królewską piękność, jej ogromne wykształcenie i dobroć jej serca, nie odważyłem się jednak składać jej hołdy, do których jako biedny lekarz nie miałem prawa. Widywaliśmy się jednak mimo tego i pewnego dnia powiedzieliśmy sobie, że miłość nasza jest beznadziejna, gdyż ona musiała się liczyć względami swego wysokiego stanu.
 — Głupstwo — przerwał mu kapitan. — Wychodzi się za mąż za tego, kogo się kocha.
 — Odjechała. Po pewnym czasie otrzymuję od niej list, w którym mię prosi, abym przyjechał do Hiszpanii i zajął się leczeniem jej ciężko chorego ojca. Był on ślepy i cierpiał na kamienie żółciowe, zagrażające jego życiu. Ruszyłem w drogę i, gdy przybyłem do Rodriganda, znalazłem go pod opieką lekarzy, o których byłem przekonany, że zapłacono im, by go zgładzili ze świata.
 — Niech ich djabli porwą! — zawołał kapitan.
 — Kazałem im rzeczywiście iść do djabła — rzekł Zorski.
 — I przywrócił pan zdrowie hrabiemu?
 — Tak, podjąłem się operacji oczu i kamieni i odzyskał wzrok na powrót.
 — A więc sprawa była załatwiona. Gdy pan ocalił hrabiego od śmierci, nie było już wątpliwości, że da panu córkę za żonę!
 — Byłby to uczynił z pewnością, lecz nie mógł. Słuchaj pan dalej.
 Opowiedział szczegółowo swe przygody, przytaczał swe myśli i objaśniał od czasu do czasu