Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 20.djvu/23

—   565   —

 — Panna Valdez — odpowiedział hrabia uprzejmie. — Primabalerina, pierwsza tancerka w teatrze. Cóż sądzisz o niej?
 — Hm, szkoda, że taka piękność jest tancerką.
 — Tancerka musi być przecież piękna!
 — Hm! Możeby ją można kiedyś zobaczyć w; balecie!
 Popatrzył badawczo na swego pana.
 — Trzeba poczekać, aż dadzą jakąś ładną sztukę, na przykład: „Królowa słońca“, bo w tej sztuce występuje balet.
 Twarz jego rozjaśniła radość, gdy usłyszał, że wieczorem pójdą do teatru. Ucałował z wdzięcznością rękę hrabiego.
 Obraz tancerki tak podniecił wyobraźnię hrabiego, że zaledwie mógł doczekać się godziny przedstawienia.
 A gdy ją ujrzał!...
 Orkiestra skończyła właśnie szumny wstęp, kurtyna podniosła się i zjawiła się primabalerina. Ukazała się na scenie błyszcząca jak słońce. Jej rozkoszna postać była jakby złożona z przecudnych kształtów Junony i Wenery, a przepyszna głowa, delikatne zaokrąglenie profilu i ogień jej źrenic robiły niezwykłe wrażenie.
 Hrabia Manfred patrzył tylko na nią. Nie widział, jak tańczyła. Nie patrzył na inne — widział tylko te oczy. Marzył. Zasłona spadła, a on jeszcze ciągle patrzał, niby zaczarowany.
 Alimpo przyniósł kapelusz i w ten sposób przypomniał mu, że czas już wyjść z teatru.
 — Odeślij powóz do domu!