Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 85.djvu/26

—   2390   —

 — Robercie! Drogi, kochany Robercie!
 Padła mu w ramiona. Zatonęli w długim pocałunku. Nie słyszeli zbliżających się kroków. Nie zauważyli, że w drzwiach stanęły dwie osoby.
 — Jakże jestem szczęśliwy, że widzę twoje oczęta kochane! — zawołał Robert.
 — I ja, i ja! — szepnęła.
 — Różyczko!
 Słowo to padło z pod drzwi. Wypowiedziała je Roseta. Oboje spojrzeli z przerażeniem.
 — Mamo... — rzekła Różyczka z uśmiechem zawstydzenia na ustach.
 Rodzice podeszli bliżej. Zorski zawołał:
 — Robercie, weź nagrodę, która ci się należy! — Złączywszy ich ręce, dodał: — A teraz, mój chłopcze, chodźmy do twoich rodziców. Niechaj się dowiedzą o radosnej nowinie! — — —
 Ludwik Starzyński opowiadał staremu Rodowskiemu szczegóły przybycia Zorskiego i towarzyszy do willi Rodriganda. Nagle ktoś dotknął jego ramienia. Odwrócił się i ujrzał jakiegoś człowieczka.
 — Ludwiku, znasz mię? — zapytał człowieczek.
 Zapytany spojrzał nań, potrząsnął głową i odparł:
 — Widziałem już kiedyś tę twarz, ale nie wiem gdzie. Nie mogę sobie przypomnieć.
 — Pomogę ci. Jestem twoim bratem. Nazywam się Andrzej.
 Ludwik znieruchomiał z radości.
 — Co? Co...? — wyjąkał.
 — Ależ tak! Sępi Dziób tyle opowiadał mi