Strona:Trybuna (1906) nr 3.djvu/5

Kryzys w P. P. S.

 Na ostatnim Zjeździe Polskiej Partyi Socyalistycznej z powodu przyjęcia przez Zjazd rezolucyi, stawiającej Wydział Organizacyi bojowej i wszystkich solidaryzujących się z Wydziałem towarzyszy poza obrębem Partyi, kilkunastu uczestników Zjazdu złożyło następującą deklaracyę:
 „Wobec przyjęcia przez IX Zjad P. P. S. rezlucyi, stawiającej po za Partyą tak znaczną i poważną jej część, jak członków Organizacyi Bojowej, towarzyszy, którzy czynami, poświęceniem i oddaniem sprawie Partyi naszej zasługiwali na odmienne traktowanie;
 Wobec wyraźnie wypowiedzianej ze strony całego szeregu członków Zjazdu chęci doprowadzenia Partyi do rozłamu i usunięcia z niej nietylko członków Organizacyi Bojowej, ale i innych towarzyszy;
 Wobec tego, że pretekstem dla takiego dobrowolnego rozrywania Partyi i niszczenia solidarności tej części proletaryatu polskiego, która do chwili dzisiejszej złączona była pod sztandarem P. P. S. — służy nieraz zupełnie fałszywe przedstawianie poglądów zarówno niżej podpisanych, jak i wielu innych towarzyszy;
 Niżej podpisani delegaci na IX Zjazd P. P. S. stwierdzają, że zdaniem ich:
 1) W walce o zniesienie wyzysku; kapitalistycznego i zwycięstwo socyalizmu, prowadzonej przez proletaryat kraju naszego, w solidarnej łączności z proletaryatem wszystkich krajów, jedynym ustrojem politycznym, który odpowiada klasowym interesom ekonomicznym, politycznym, społecznym i kulturalno-narodowym klasy robotniczej, jest niepodległa republika demokratyczna polska;
 2) Że zdobycie tego ustroju stanowi i nadal pierwszy punkt programu politycznego P. P. S.;
 3) Że w dzisiejszym okresie rewolucyjnym, dopóki stan sił proletaryatu i warunki zewnętrzne nie pozwalają nam na zupełne zwycięstwo i osiągnięcie celu powyższego, walka rewolucyjna toczy się o obalenie caratu i zdobycie dla kraju jak najdalej idącego prawno-państwowego usamodzielnienia, jak to było niejednokrotnie przez przedstawicieli P. P. S. na zjazdach i radach jednomyślnie, aczkolwiek w różnej formie stwierdzone;
 4) Że cel dopięty być może tylko na drodze walki rewolucyjnej;
 5) Że taka walka winna być prowadzona w zupełnej solidarności z resztą proletaryatu państwa;
 6) Że ta solidarność nietylko nie wyklucza własnych haseł politycznych proletaryatu naszego, ale walka może być prowadzona skutecznie tylko wtedy, gdy hasła partyi będą w zgodzie z wszystkiemi potrzebami klasy robotniczej;