WSPOMNIENIE TROK.
Wśród szmaragdowych toni trockiego jeziora
Wspaniale sterczą szczątki starego zamczyska,
Jeszcze groźne i wielkie i jeszcze z nich błyska
Iskra wspomnień, zniszczenia ostatnia zapora.
Słońce, ku zachodowi kłoniąc się z wieczora,
Czerwonym blaskiem dzikie oblewa zwaliska,
Co zdają się powstawać z wieków cmentarzyska
Na kształt zmarłej przeszłości krwawego upiora.
Słońce zgasło. Noc swoje rozpostarła cienie
Nad samotnym pomnikiem witoldowej chwały
I mrokiem się pokryło przeszłości widzenie.
Tak wielkość i potęga, co niegdyś jaśniały,
Gasną w pomroce czasu; — lecz żyje wspomnienie
Wielkich czynów i sławy świeci blask wspaniały.