Młodość, to przyszłość, a przeto praca dla młodzieży, to wznoszenie fundamentów dla następnych pokoleń.
Nie dla wszystkich jednak młodość, opromieniona ciepłem wiosennego słońca, ubarwiona kwieciem i rozkwilona śpiewem słowika, dostarcza skarbów wiedzy i doświadczenia poprzednich pokoleń, nie wszyscy w młodości mogą gromadzić niezbędne zasoby do niesienia sztandaru postępu. Liczne „Niedole dziecięce“ pozbawiają młodzież możności korzystania ze skarbów wiedzy, a opuszczona i zaniedbana dziatwa, to istoty najgodniejsze politowania, najbardziej potrzebujące pomocy i żądne iście chrześcijańskiej miłości, bo zwykle pozbawione poczucia ciepła rodzinnego.
Praca dla młodzieży, ulegającej „Niedolom dziecięcym“, to już nietylko budowanie fundamentów dla przyszłych pokoleń: to umacnianie gruntu, aby fundamenta były stałe i niewzruszalne, aby gmach postępu nie zrysował się podminowującemi go żywiołami rozkładu, aby był trwały.
Cześć autorce „Niedoli dziecięcych“.
