Nie mów, że starczy ci ziemia cmentarna,
By czuć tęsknotę serdecznej żałoby!
Czas zrówna z ziemią ukochane groby!
Nie mów, że starczy ci ziemia cmentarna.
Nie mów, że starczy tobie serce własne,
By rozpłomienić wszystkie ducha siły!
By dzielnie w piersi tętna życia biły,
Nie mów, że starczy tobie serce własne!
Lecz mów, że serce twe łaknie miłości,
Jak łaknie słońca twórcze ziemi łono,
Żeś jest jej czarów i pieszczot spragnioną;
Lecz mów, że serce twe łaknie miłości!
Lecz mów, że serce twoje wzywa ludzi,
Jak braci drogich, uczuć siłą całą,
By wspólnie z nimi żyło i kochało,
Lecz mów, że serce twoje wzywa ludzi!
