Daję was światu, co zbywszy opieki
Światła i prawdy, tak się dziś zuchwali
I z wozem kłamstwa pędzi na wir rzeki
I wzgardę cnoty szerzy coraz dalej!
Daję was światu, który nieprzytomnie
Dąży do celu, bo zapomniał o mnie“.
„Mógłbym piorunem świat cały zapalić
I zmienić w popiół, obrócić go w nice,
Mógłbym kolumny kłamstw światowych zwalić
I przygnieść niemi ich głowy złolice,
Mógłbym chwast dziki zarazą oddalić
I w gniazdo złości cisnąć błyskawicę,
Ale miłością ja chcę ludy zbawić,
Miłością natchnąć, miłością poprawić“!
„Przez miłosierdzie kieruję tym światem,
Przez miłosierdzie wskrzeszam i wybawiam,
I wybawionych własnym majestatem
Okrywam, karmię i przy sobie stawiam;
Przez miłosierdzie nie karzę bułatem
Czarnych serc ludzkich, ale je poprawiam,
Przez miłosierdzie czas kary odwlekam,
Przez miłosierdzie nawrócenia czekam“.
„Ale gdy twarde będą ludzkie serca
I na me słowa przestrogi nie zmiękną,
Gdy przeciw prawdzie powstaną bluźnierce
I na swem kłamstwie stać się nie ulękną,
Kiedy się z ludzi porobią morderce,
I przed swym sędzią w pokorze nie klękną,
Głów nie nakryją pokuty całunem,
Wtedy ja — w tłum ten uderzę piorunem“!
„Wstańcie z popiołów, duchem mym owiani!
Potęgą słowa uzbrajam wam piersi:
Tarczy tej żadne żelazo nie zrani,
Ani miecz przetnie: będziecie najpierwsi
W walce za prawdę w myśl ukrzyżowani,
Lecz waszą myślą wy będziecie szersi,
I choćby ciemność uciskała ducha,
Przyszłość, nie jej słów, lecz waszych posłucha“.
„Daję wam w serca miłości zawiązek:
Kochać, za prawdę walczyć, — wasze godła,
Prowadzić ludy — to wasz obowiązek,
Wasze zadanie: zbrodnię, co przywiodła
Świat do upadku, oberwać z gałązek!
Niech się nie pleni ta złość, co go zwiodła!
