Strona:Władysław Orkan - Drogą czwartaków od Ostrowca na Litwę.djvu/49

wiedzą — na zgliszcza. Ale na swoje. Mniejsza to już niedola, niż być gnanymi w świat bez jutra.
 Młodzieży wśród nich niema. Jeno starzy i dzieci.
 Zapytuję pierwszego woźnicę:
 — Skąd wyście gospodarzu?
 Pojrzał na mnie, na mundur, oczy mu się przygasłe jakby ożywiły.
 — Z Urzędowa — mówi. — Ale wieś naszą spaliły.
 — Wiem, przejeżdżaliśmy. — I kościół, mówią, spalony.
 — A czemuście nie ostali? czy was gwałtem zagarnęli?
 — Straszyły Niemcami, że bedą palić, rabować, a potem i gwałtem nas pędziły. Naród nie wiedział, czego się trzymać. To był popłoch, panie.
 Poczem dodał:
 — Ale dziś wiemy, kto wróg. Pokazały nam dowodnie. Już i ten mały, co na farze siedzi, zapamięta — wskazał biczyskiem na chłopczynę, może lat pięciu.
 Zbliżyli się dalsi przejeżdżający.
 — A czy też Kazimierzów nie spalony? — pyta kobieta jakaś.
 — Nie, stoi cało.
 — Bogu dzieki i wojsku waszemu. Nie miały już widać czasu spalić.
 Mamy ruszać, gdy zwraca się do mnie jakiś stary: