Ta strona została uwierzytelniona.
TĘ KRAINĘ...
Tę krainę kęp i wiecznej nędzy
Okryły mgły
I osnuły nakrztałt lotnej przędzy;
Polne krzewy i drzewa i chaty
Zaodziały w płaszcz haftem bogaty,
W przedziwne szwy...
Tę krainę spowiły przędzidła
Na długie sny...
Mróz opalił lekkie ptasząt skrzydła —
I pomilkli w gąszczach ptacy leśni.
Płacze słychać ciche zamiast pieśni —
Płynące łzy...
Tę krainę smutków i niedoli
Zamroził ból...
Wszystko życie zakrzepło na roli.
Beznadziejnych świt nie uszczęśliwi,
Ni budzące echo nie ożywi
Skostniałych pól...
