Strona:Władysław Stanisław Reymont-Chłopi Tom I.djvu/260

— 250 —

brzeby ci było bez tego zagona, bez tej świętej ziemi, co? Nie do wyrobku i biedowania Pan Jezus cię stworzył! nie! A pocom całe życie zabiegała — la ciebie ino, Jaguś! A teraz ostanę kiej ten palec sama jedna?
 — A bo to chłopaki idą w świat? ostają...
 — Tyla mi z nich pociechy, co z wczorajszego dnia! — wykrzyknęła i rozpłakała się — a z pasierbami zgodę powinnaś trzymać! — dodała, obcierając oczy.
 — Józka dobra dziewczyna, Grzela jeszcze nierychło wróci z wojska... a...
 — Kowali trza się strzec.
 — Przecież oni się z Maciejem sielnie obserwują...
 — Ma w tem kowal jakieś wyrachowanie, ma! Ale pilnowała go będę... Z Antkami najgorzej, bo się pogodzić nie chcą... i Dobrodziej wczoraj zgodę chciał zrobić... nie przystali...
 — A bo Maciej jest jak ten zły pies, żeby ich z chałupy wygnać! — wykrzyknęła namiętnie.
 — Co ty, Jaguś, co ty? A dyć Antek najbarzej wygadywał na ciebie i gront chciał odebrać i pomstował a zarzekał przeciw tobie, że powtórzyć trudno.
 — Antek przeciw mnie? Ocyganili was, a żeby im ozory paskudne poschnęły...
 — A czemuż to jego stronę trzymasz, co?... — zapytała groźnie.
 — A bo wszystkie na niego! Ja nie jestem jak ten pies dziadowski, co za każdym idzie, byle mu ino chleba podrzucił! Dobrze widzę, że mu się krzywda dzieje...
 — To możebyś mu i zapis oddała... co?...