Strona:Władysław Stanisław Reymont-Chłopi Tom I.djvu/283

— 273 —

 — Przykłada każdy a widział kto?
 — To niby po próżnicy pogadują!
 — A Bartek Kozieł wypatrzył ich na zwiesnę w boru.
 — Kozieł jest złodziej i cygan, miał z Paczesiową sprawę o świnię i bez złość wygaduje.
 — I inni mają oczy widzące, mają...
 — I źle się to skończy, obaczycie... juści, mnie to nic do tego, ale tak myślę, że się Antkom krzywda stała i dzieciom, to i kara przyjść przyjdzie zato.
 — Pewnie, Pan Jezus nierychliwy, ale sprawiedliwy...
 — O Antku tyż coś niecoś napomykali, że tu i ówdzie widywali ich razem, jak się zmawiali.. — przyciszyły głosy i rajcowały coraz złośliwiej i nicowały nieubłaganie całą rodzinę, nie darowując i starej — a litując się nad chłopakami najbardziej.
 — A bo to nie grzech! Parobki pod wąsem, Szymek ma już dobrze na trzydzieści, i żenić mu się nie da, z domu nie popuści i o bele co piekłuje.
 — Przecie to i wstyd, chłopy tyle a wszystkie kobiece roboty robią...
 — By sobie ino Jagusia rączków nie powalała!
 — A po pięć morgów mają i żenićby się już mogli!
 — Tyle dziewczyn jest we wsi...
 — A wasza Marcycha najdawniej czeka i grunt przyległy do Paczesiowego!
 — Baczcie na swoją Frankę lepiej, by się czego z Adamem nie doczekała!